Op weg naar Amarillo

Dinsdag werden we om 6.45 uur wakker naast de wil rogers renbaan tevens camping. Om 07.30 werd er al een vrachtwagen voorgereden met daarachter een aanhanger met startboxen voor de paarden. Al vroeg in de morgen dus aan het werk voor die dieren. Wij vertrokken rond 8.45 uur richting Amarillo. Ons eerste doel was Oklahoma City naar een nationaal monument ter nagedachtenis van een bomaanslag in 1995. Een Amerikaan heeft toen een vrachtwagen vol explosieven voor een kantoorgebouw geplaatst en om 9.05 uur is die vrachtwagen ontploft. Bij deze aanslag zijn 168 doden gevallen. Het gebouw was onherstelbaar beschadigd en is afgebroken. Ter nagedachtenis is er een monument opgericht, waarbij onder meer 168 lege stoelen zijn geplaatst, voor elke overledene 1 stoel, waarbij de stoelen van de kinderen kleiner zijn dan van de volwassenen. De stoelen zijn geplaatst in 9 rijen, voor elke verdieping van het gebouw 1 rij. Erg indrukwekkend. Het was de grootste aanslag in de VS voor 11 september 2001.
Daarna zijn we weer verder gereden en de bedoeling was om enkele stukken van de route 66 te rijden, alleen laat de bewegwijzering te wensen over en de TomTom stuurt mij telkens de snelweg op. Kortom voordat we het wisten zaten we weer op de snelweg. Volgens Bjorge lag het allemaal aan mij en moest ik maar beter naar de TomTom luisteren. Verder wilden we nog naar een route66 museum gaan, maar de TomTom stuurde mij in rondjes en aangezien de camper bijna 10 meter lang is, was ik dat keren op de weg met de camper al snel beu. Ook dat lag aan mij volgens Bjorge en niet aan de TomTom.
We staken de staatsgrens over van Oklahoma naar Texas. Je ziet het landschap langzaam veranderen en platter worden. Nu is Texas een grote staat en doorkruisen wij maar een klein gedeelte. Dit gedeelte wordt the Plains genoemd en als je het woord plain vertaald in leeg, dan weet je genoeg. Weinig woningen, maar strakke landschappen met weinig begroeiing. Rond 18.30 kwamen we op de camping aan in Amerillo, redelijk dichtbij een spoorlijn en een vliegveld, dus als er een Tornado zou komen, dan waren we zo weg. We kregen een tip van de man van de comping om naar een beroemd Texas restaurant te gaan. Ww werden dan gratis opgehaald en teruggebracht door een auto van dit restaurant en jawel met koehoorns op de motorkap. De limousine had zijn beste tijd wel gehad, maar toch erg leuk.
De chauffeur gaf ons instructies wat we konden verwachten en dat was veelbelovend en hij had ook niet overdreven. Je kwam binnen, je meldde je bij de hostess en je kreeg een soort hockeypuck, die begon te trillen als je tafel vrij was. Intussen kon je door het gebouw lopen met ruimtes met natuurlijk heel veel souvenirs, zelfgemaakte fudge en zelfgemaakt bier (10 verschillende soorten). Na 20 minuten ging de buzzer af en gingen we het restaurant in. We kregen een tafel toegewezen en konden bestellen. Bjorge ging voor spareribs en wij kozen wat anders. In dit restaurant bestaat de mogelijkheid om een 72 ounce stuk vlees te bestellen, dit is ongeveer zo'n 2 kilo vlees, niet vreemd als je bedenkt dat 25% van het vlees in de USA wordt verhandeld via Amarillo. De koeien zullen dus nooit gezongen hebben:"is this the way to Amarillo".
Als je het lukt om dit stuk vlees samen met salade, aardappelen en dessert binnen 1 uur weg te werken, dan kost het niets. Lukt je het niet, dan ben je 75 dollar kwijt. Geloof me of niet, maar het komt dus voor dat dit mensen, nou ja mensen, lukt en nog zelfs ruim binnen het uur.
Je kon zo de keuken in kijken en je zag de koks - jawel met cowboyhoeden op - aan het werk. Een geweldige sfeer met diverse opgezette dieren aan de wand en een wandelend orkest met verzoeknummers in de buurt.
Na het eten gingen we met een " doggybag" naar huis, want we konden het niet allemaal op, dus maar goed dat we niet aan de 72oz zijn begonnen.